Om redenen die me niet bekend zijn is mijn reactie op het artikel van Ralph Kupka[1] op het psychosenet niet geplaatst (ik lees op 2 januari 2018 dat het is geplaatst). Kennelijk roept mijn bijdrage weerstand op bij de moderator die ik alleen kan begrijpen vanuit zijn of haar kindertijd die erg pijnlijk moet zijn geweest en de pijn moet worden afgeweerd die mijn woorden kunnen oproepen. Kritiek is echter belangrijk als we werken om de waarheid te vinden, maar ik kan ook goed begrijpen dat men niet gekozen heeft mijn bijdrage te plaatsen om geen onrust onder de lezers te wekken.
Want als men leest dat men misleidt wordt met de feiten kan dat hevige gevoelens van angst en verwarring opwekken. Maar patiënten en anderen hebben recht de waarheid te horen over de oorzaak van hun aandoeningen die gelegen is in de vroege kindertijd en de symptomen de ultieme taal zijn van de onderdrukte gevoelens van een kind dat wreed behandeld werd tijdens de structurerende jaren van zijn brein. Deze belangrijke informatie mag hen niet onthouden worden die hen kan helpen zich te bevrijden uit de ziekmakende binding met de ouders uit hun kinderjaren. Een binding, waar liefde plaats moest maken voor medelijden, schuld en angst. De verloochening van de feiten -dat het niet aan de genetische make-up ligt van de genen hoe iemand zich voelt en gedraagt- helpt mensen niet uit hun vroege, tragische afhankelijkheid te komen van hun ouders. Dan blijft de woede en pijn geblokkeerd en kunnen ze niet aan hun heling werken.
Niemand komt met bipolaire, depressieve of suïcidale genen op de wereld, maar het hangt ervan af wat iemand van zijn ouders heeft gekregen aan het begin van zijn of haar leven. Wetenschap is daar eenduidig over dat wat we in de eerste vier jaren van ons leven meemaken bepalend is voor hoe we ons later voelen, denken en handelen. Dat kunnen we bijvoorbeeld horen in deze YouTube video https://www.youtube.com/watch?v=Zgp5nT0LPYM waarin kinderpsycholoog en professor Megan Gunnar zegt, met overeenstemming van 99 procent of meer van de neurowetenschappers en wetenschappers op het gebied van de kinderontwikkeling, dat ervaringen uit de eerste vier levensjaren letterlijk op onze genen schrijven en bepalen hoe goed onze genen werken. Zo is depressie, bipolaire en elke andere aandoening de uitkomst van negatieve ervaringen in de formatieve kinderjaren. Maar de meeste mensen hebben moeite met deze eenvoudige waarheid omdat, zoals Alice Miller opmerkt op bladzijde 25 van haar boek Banished Knowledge, “… acces to this simple truth remains blocked by the pain experienced in their own childhood”. Om die reden blijft men speculeren over de oorzaak van de symptomen. Op die manier kunnen we compenseren wat we verloren hebben: onze eigen waarheid. Want we zijn allemaal mishandelde en verwaarloosde kinderen. De meeste mensen waaronder ook wetenschappers, artsen, psychologen en psychiaters leven in sterke ontkenning over wat er met hen gebeurde aan het begin van hun leven. Zowel de patiënt als de psychiater hebben belang bij deze grootschalige verloochening. Waarom? Omdat ze nog steeds in angst leven ook al herinneren zij zich die angst niet van het kleine kind dat ze eens waren en bang zijn de pijn van hun lijden te voelen en de helende woede toe te laten.
Maar als onrust de reden voor weigering is waarom vertelt Ralph Kupka de lezers dan zelf deze belangrijke informatie niet dat de oorzaak van de symptomen de vroege behandeling van de ouders is die het lijden veroorzaakt? In een spreekuur bijvoorbeeld kan hij hen dan de gelegenheid geven de nieuwe informatie uit te leggen die hij in 2015 nog niet ter beschikking had over de oorzaken en gevolgen van verwaarlozing en mishandeling vroeg in het leven en hun vragen beantwoorden. Hij kan hen dan vertellen waar de gevoelens van onrust vandaan komen en hen zeggen dat het de onderdrukte gevoelens van het kind zijn dat in hen leeft wiens stem gehoord wil worden. Deze belangrijke informatie mag men hen niet weigeren omdat het hen bescherming kan geven en ook hun kinderen tegen de gevolgen van misbruik, verwaarlozing en mishandeling. Want als we de mechanismen eenmaal begrijpen zegt Alice Miller in haar boek Breaking Down the Wall of Silence hoe de onderdrukte gevoelens van het kind dat we waren worden uitgespeeld op het eigen lichaam of op anderen dan vinden we vanzelf een manier om onszelf te beschermen tegen de gevolgen.
Sinds de verdringing van mijn eigen waarheid is opgeheven zie ik de gevolgen van repressie helder als nooit tevoren en het is me glashelder dat het van onze eigen emotionele ontwikkeling afhangt hoe duidelijk we de feiten willen waarnemen van de effecten van verwaarlozing en mishandeling op lichaam en geest. Maar deze inzichten moeten verworpen worden zegt Alice Miller in Banished Knowledge en dat heeft te maken met de destructieve aard van onderdrukking in het leven van volwassenen en dat men de waarheid van de feiten vreest.
Ondanks dat repressie hardnekkig is weet ik dat mijn blog sommige lezers kan helpen hun eigen waarheid te vinden en ondersteuning geeft dat men mag weten wat hen vroeg in het leven overkomen is dat de destructie en zelfdestructie kan opheffen. Ze zijn zich ervan bewust dat zij voor het onderdrukt houden van de herinneringen uit hun kinderjaren een hoge prijs betalen en maken de keuze het kind dat ze waren niet nog langer te verloochenen.
Tags:
