In mijn inspanningen aandacht te vragen voor de gewelddadige, ongevoelige, niet op empathie berustende manier waarop we in ons land met kinderen omgaan die bovendien strijdig is met de Universele Verklaring van de Rechten van Kind benaderde ik vele instellingen in ons land die zich bezighouden met opgroeien, gezondheid en omgang met kinderen. Dat zijn Centra voor Jeugd en Gezin, gemeenten, Gemeentelijke Gezondheidsdiensten, Inspecties voor de Jeugdzorg en Gezondheidszorg, maar ook individuele pedagogen die regelmatig in de media verschijnen, redacties van tijdschriften, zoals Ouders van Nu, Kiind, en JeugdenCo bracht ik met de brief aan het Centrum voor Jeugd en Gezin Maasland op de hoogte van het trieste lot van de meeste kinderen in ons land. En ten slotte het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn, en Sport (VWS) en de Stichting Opvoeden.nl die de informatie van de overheid onder de instellingen verspreidt.
De mededelingen in de brief over kindermisbruik als geldige manier van het behandelen van kinderen en het verstrekken van verkeerde informatie aan ouders en anderen die ondersteuning vragen in de omgang met kinderen stuitte kennelijk op grote weerstand. Reacties bleven uit en er volgde stilzwijgen. Eén Centrum voor Jeugd en Gezin liet me weten dat de teksten over zorg en opvoeding afkomstig zijn van de Stichting Opvoeden.nl, een initiatief vanuit het ministerie van VWS en de Vereniging van Nederlandse Gemeenten voor het ontwikkelen van één inhoudelijke database met eenduidige en gevalideerde informatie over opvoeden, opgroeien en gezondheid. Ze hadden mijn brief doorgegeven aan de redactieraad van de Stichting Opvoeden.nl omdat zij geen wijzigingen doorvoeren in de landelijke teksten. Opvoeden.nl reageerde besloten te hebben niet inhoudelijk op de brief in te willen gaan. Een media pedagoog, Marina van der Wal, schreef me dat het er op leek dat ik haar website niet goed gelezen had en wij het in de basis met elkaar eens zijn dat kinderen het recht hebben om gehoord te worden.
Ik antwoordde dat ik niet dacht het in de basis met haar eens te zijn, omdat ze in haar adviezen aan ouders en kinderen misbruik maakt van deze woorden als zij schrijft “je krijgt nieuwe kleren als je je goed verzorgt” en middelen gebruikt van manipulatie, onthouding van liefde en wantrouwen uit de zwarte pedagogie. Of als een puber “rotwijf” tegen zijn of haar moeder zegt dit interpreteert als behoefte zich los te maken van de ouder of zijn zelfbeeld mee wil spiegelen, maar niet als reactie van woede en pijn over het onrecht dat de jongen of het meisje misschien al het hele leven ervaart dat zijn wil ondergeschikt is aan die van zijn moeder en hij niet in zijn pijn gehoord wordt. En met de woorden “hangen op de bank” geen blijk geeft van de waardigheid van het kind.
Haar adviezen zijn vooral doortokken van de middelen manipulatie, onthouding van liefde, wantrouwen, listigheden, camouflage, spot, volwassenen zijn de machthebbers en de ware gevoelens van het kind vormen voor de machthebbers een gevaar. Een houding die ik heel vaak tegenkom op het internet en in de literatuur en weinig mensen zal opvallen omdat we deze manieren met de paplepel al heel vroeg in ons leven binnen kregen.
Uit de adviezen van Marina blijkt nergens dat zij haar ware gevoelens als kind heeft kunnen realiseren en ontwikkelen want tot die gevoelens hadden ook de verontwaardiging en woede moeten behoren voorgelogen te zijn en gemanipuleerd. Nu ontlaadt deze frustratie zich in haar adviezen aan ouders en kinderen en herhaalt ze wat haar zelf vroeger is overkomen. Juist het gebrek aan empathie voor de gevoelens en behoeften van het kind verraadt wat haar heel vroeg in haar leven moet zijn overkomen. Als zij in staat zou zijn zich levendig te herinneren wat zij als kind gevoeld heeft toen deze dingen haar zelf gebeurden zou dat de noodzakelijke gevoeligheid brengen met het kind te sympathiseren. Want als zij zich zou kunnen bevrijden van de middelen waarmee haar ouders haar bejegenden de invloed van de Zwarte Pedagogie uit haar adviezen verdwijnt en dus geheel aan de kant van het kind komt te staan. Met deze houding heeft het kind meer kans de volle ondersteuning van zijn ouders te krijgen.
Het zwijgen op mijn brief is begrijpelijk omdat de informatie betrekking heeft op de eigen onderdrukte ervaringen vroeg in hun leven en de informatie van de feiten kunnen als gevaarlijk en als problematisch worden bevonden. Het is een ervaring die de lezer verontrust en angst oproept als men leest over de eigen, persoonlijke verdrongen geschiedenis. Meestal is men zich van deze angst niet bewust en daarom wijst men het onderwerp dat discipline kindermisbruik is van de hand en is men de mening toegedaan dat het mijn eigen probleem is of van dr. Alice Miller waar ik dikwijls naar verwijs. De angst voor de feiten is zeer groot en bedreigend aanwezig. Maar het is juist de waarheid van de feiten die ons kan helpen die oude angst te overwinnen die uit onze kindertijd stamt. Want ook al zijn de ouders vaak al jaren dood de angst van het kleine kind is bij de meeste mensen nog steeds levend aanwezig. Ik denk, dat als de jeugdwerkers, wetenschappers en andere betrokkenen bij het verspreiden van de verkeerde, schadelijke informatie aan ouders en kinderen zich konden herinneren hoe zij zich als kleine jongen of meisje voelden wat er met hen als kind gebeurde zij de noodzakelijke gevoeligheid zouden hebben zich in te leven in de benarde positie van kinderen en onvoorwaardelijk hun kant zouden kiezen om het kind in hen zelf niet meer te verloochenen.
Liever verschuilt men zich achter leugenachtige beweringen dat de informatie en werkwijze berusten op gevalideerde informatie over hoe een kind benaderd wil worden, zoals vermeld wordt op de website van de Stichting Opvoeden.nl. Maar iedereen die kan voelen weet dat dit niet waar is. Het heeft niets met deugdelijk gevalideerde informatie te maken over de stem van het kind te zwijgen en het te leren hoe het zijn authentieke emoties en gevoelens moet onderdrukken en zijn behoeften ontkennen. Want daarmee wordt het lijden van kinderen ontkend.
De meeste van deze zogenaamde gevalideerde metingen berusten op verkeerde vooronderstellingen die gebaseerd zijn op het vierde gebod dat we onze ouders moeten eren en bevatten geen aandacht voor de hoogst belangrijke biologische behoeften van het lichaam dat het mag vertrouwen op de eigen waarneming, gevoelens en inzichten. Klakkeloos verwerkt men in deze studies de manipulatieve omgangswijze van de Zwarte Pedagogie. Feiten worden verdraaid met misleidende en verwarrende communicatie als resultaat. 'We have learned' schrijft Alice Miller op bladzijde 45 van Banished Knowledge 'to feel guilty about our desires and needs, and we introduce this fundamental perception into out theories.' Deze verwarring heeft tot gevolg dat het kind niet echt is toegestaan om het subject te zijn en moet het object blijven van pedagogie die nog steeds overheerst wordt door middeleeuwse projecties van kwaad.
Telkens weer stel ik vast hoe over de feiten van 30 jaar kindermisbruik en de gevolgen gezwegen wordt of de informatie gebagatelliseerd, omdat de onderzoeker meet vanuit zijn eigen onderdrukte geschiedenis van kindermisbruik en zo de macht en controle over het kind kan behouden die hij of zij vroeger als klein kind aan zijn ouders moest afstaan. De toegang tot de eigen emoties en gevoelens uit de kindertijd is afgesloten en blokkeert de persoon in zijn empathie voor het kind. Dan zal hij echter nooit in staat zijn het kind te vertegenwoordigen, eerder de wrede ouders omdat hij niet in staat is te voelen.
Aan de behoeften van kinderen moet voldaan worden met empathie, ondersteuning en oprechte liefde gekoesterd in nauwe verbinding met de zorgdragers. Dan vult het brein zich met liefdes hormonen die gevoelens reguleren en de omstandigheden creëren waaronder een kind tot bloei kan komen en niet met stresshormonen die geproduceerd worden onder discipline en ander ongevoelig gedrag. Kinderen zijn zeer gevoelig voor stress en angst en dat zijn bewezen feiten.
De wrede, stress veroorzakende behandeling die de Centra voor Jeugd en Gezin aan ouders adviseert negeert de evidentie uit bijna 30 jaar wetenschappelijk onderzoek, sinds Martin Teichner zijn bevindingen publiceerde over de gevolgen van kindermisbruik op het hele verdere leven. Niet alleen het slaan van kinderen is beschadigend voor de ziel van het kind maar ook discipline, omdat het kind zijn ware gevoelens die zijn persoonlijkheid vormen moet onderdrukken. Door deze informatie te ontkennen, klein en onbeduidend te maken dat het kinderbrein empathie nodig heeft en geen discipline ontkent men totaal de eigen gevoelens en lijken veel onderzoekers en jeugdwerkers deze gewoonte --die voortkomt uit de eigen innerlijke verwarring over het misbruik uit hun kindertijd-- onder geen beding op te willen geven.
Tags:
