Platform onze kindertijd

Meer en meer groeide bij mij de wens en het verlangen in het proces te leren houden van het miskende kind dat ik was mezelf een andere naam te schenken. Een naam die verbonden is met liefde en niet samenhangt met misbruik[1]. Liefde[2] die ik nooit van mijn ouders gekregen heb en ook niet meer van hen nodig heb aangezien ik als volwassen vrouw die liefde nu zelf aan het kind dat ik eens was kan geven. Uit overweging van liefde voor het meisje dat nog steeds in mij leeft en voor de vrouw die ik …

Een van deze dagen keek ik terug op een gebeurtenis uit mijn tienerjaren die zich afspeelde in de destructieve gezinssfeer waarin ik leefde. Het is een gebeurtenis die vertelt hoe ik mijn waardigheid probeerde te behouden onder de directe afwijzing die ik ervaarde. Ik voel de behoefte over deze en andere ervaringen te schrijven, omdat mijn kinderen en anderen kunnen lezen en begrijpen waar ik vandaan kom. Waarom ik depressief was. Waarom ik niet kon VOELEN. Waarom ik me niet emotioneel kon verbi…

De meeste mensen zijn niet geïnteresseerd in wat hun dromen hen te vertellen hebben. Zij willen de samenhang niet zien tussen de inhoud van hun dromen en het kind dat ze eens waren. Ze hebben geen behoefte op zoek te gaan naar hun authentieke gevoelens en het kind te kennen dat ze waren. Ze willen de taal van het kind dat in hen leeft niet verstaan en de pijn niet met hem[1] mee voelen. Uit vrees dat de pijnlijke waarheid van mishandeling en verwaarlozing aan het licht zal komen verloochenen de …

  Een van de meest verwarrende dingen voor kinderen is wanneer volwassenen in hun bijzijn lachen om de initiatieven die het kind neemt. Dat komt heel vaak voor bij kinderen dat volwassenen lachen om iets wat het kind doet of zegt. Als vader of moeder, oom, tante, buurvrouw of leraar denken we misschien dat we op die manier interesse in het kind tonen en het aanmoedigen wanneer we om zijn activiteiten lachen en het prijzen. Maar het kind voelt zich dan niet serieus genomen en kan zichzelf niet z…

                                                                                                     'If the mother’s face is unresponsive, then a mirror is a thing to be    looked at but not to be looked into'[1].     Sinds ik een hond heb en dagelijks wandelingen met haar maak valt het me op dat de meeste moeders[2] als ze wandelen hun kind met het gezicht van zich afgewend in de wandelwagen vooruit duwen. Het kind kan dan het gezicht van zijn[3] moeder niet zien en ziet dan ook zichzel…

    Deze tekening maakte ik op een avond aan tafel toen ik vijf jaar oud was. Het is een tekening uit een serie van zeven en de enige tekeningen die ik van mezelf heb. Met het beeld vertel ik in welke wereld ik als kind heb geleefd. Wat de atmosfeer was om mij heen. Hoe ongevoelig, koud en agressief mijn ouders waren voor mij en er geen beschutting was. Het tafereel laat twee elfjes zien en een bloem. Het elfje op de bloem is het denkbeeldige vriendinnetje van het andere elfje dat ik zelf w…

Herzien op 20 april 2020 Toen ik onlangs in The Sun het interview las van Jeanne Supin The Long Shadow1 met de bekende kinderpsychiater en neurowetenschapper Bruce Perry bekroop me hetzelfde ongemakkelijke gevoel dat ik jaren geleden ook had bij het lezen van het boek Born for Love.2 Het is de emotioneel afstandelijke beschrijving van trauma die me tegenstaat en ik deel dezelfde ervaring met Alice Miller en met een sensitief intelligente briefschrijver op haar website als deze schrijft dat Perr…

Wat we tot aan ons vierde levensjaar meemaken, de meeste belangrijke jaren van ons leven waarin ons brein zich vormt, daar kunnen we ons later meestal niet veel meer van herinneren. Maar alles wat zich heel vroeg in ons leven afspeelde heeft ons lichaam bewaard en in de lichaamscellen opgeslagen. Deze chemisch gecodeerde emoties uit onze vroege geschiedenis sturen later in ons volwassen leven ons voelen, denken en handelen zonder dat we ons van deze emoties bewust zijn. Toch kunnen we deze vroeg…

Toen ik onlangs op het internet de uitkomsten las van de begroting voor 2017 dat het kabinet 120 miljoen euro wil uitgeven aan sport, cultuur en armoede onder kinderen om extremisme en geweld te bestrijden en dat de politieke partij van Groen Links voor projecten op deze terreinen daar nog eens 330 miljoen euro bij wil doen vroeg ik mij af wat dit voor een zin heeft. Wetenschap is immers eenduidig dat misdrijven die kinderen worden aangedaan uit naam van discipline en opvoeding hun weerslag heb…